از قديمي‌ترين خاندانهاي علمي شيعه. اين طايفه از ذريه‌ي سيد نعمت الله جزائري (1050-1112ق) از اعاظم علماي شيعه و محدث بزرگ قرن يازدهم هجري هستند. اين خاندان در عصر حاضر به بيش از پنجاه بطن و شاخه تقسيم گشته‌اند که هر يک از شاخه‌هاي اين سلسله به مناسبت خاصي به نامهاي مختلف شهرت يافته‌اند. سيد محمد جزائري در کتاب خود شجره‌ي مبارکه به جمعي از اين شاخه‌ها اشاره نموده است. بعضي از علماي اين خاندان عبارتند از: 1) سيد نجم الدين جزائري (م1079ق) از اکابر علما و برادر بزرگ سيد نعمت الله جزائري؛ 2) سيد نورالدين و سيد حبيب و سيد شفيع و سيد جمال الدين (فرزندان سيد نعمت الله مؤسس اين خاندان)، که سيد نور الدين (1088-1158ق) فرزند ارشد سيد نعمت الله جانشين او در امور شرعيه و داراي هشت پسر بوده است که همگي از علما و فضلاي اين خاندان مي‌باشند؛ 3) سيد عبدالکريم (م1215ق) فرزند سيدمحمد جوادبن سيدعبدالله بن سيد نورالدين، از اعاظم علما؛ 4) سيد حسين (م1260ق) فرزند سيد عبدالکريم بن سيد محمد جواد ابن سيد عبدالله بن سيد نورالدين، از اکابر فقها و علماي اين خاندان و امام جمعه‌ي شوشتر، وي سرسلسله‌ي شاخه‌ي آل امام جمعه از اين خاندان است و پدر عالم جليل سيدمحمد آل امام جمعه (م1329ق)؛ 5) سيد طيب فرزند سيدمحمد بن سيد نورالدين سرسلسله‌ي شاخه‌ي آل طيب از خاندان آل جزائري (نيز- آل طيب)؛ 6) سيد محمدتقي (م1365ق) فرزند سيدعلي محمدبن سيد مهدي بن سيد محمد حسين بن سيد محمد ابن سيد طيب بن سيدمحمدبن سيد نورالدين؛ 7) سيدنورالدين (1317-1364ق) فرزند سيد محمد شريف بن سيد محمد امام جمعه، از مؤلفات وي تاريخ خوزستان، در سه جلد است. که جزء سوم به نام الشجرة الطيبة در شرح حال خاندان جزائريها است؛ 8) سيد محمد شفيع (1211-1274ق) فرزند سيد محمدبن سيد عبدالکريم بن سيد جوادبن سيد عبدالله بن سيدعلي بن سيد نعمت الله جزائري، عالم جليل محدث محقق، از مؤلفات وي الفوائد في الرجال و کشف الرياض است؛ 9) سيدمحمد فرزند سيد نعمت الله آل جزائري از محققين معاصر، صاحب کتاب شجره‌ي مبارکه، يا برگي از تاريخ خوزستان و نابغه‌ي فقه و حديث که در شرح حال سيد نعمت الله جزائري و آل جزائري است.
کتابنامه: الذريعة، 69/2، 252/3، 370/22-371؛ رياض العلماء، 253/5-256؛ الکرام البررة، 398/1-399، 760/2، مجله‌ي نشر دانش، سال پنجم، شماره‌ي اول، 1363، 483، 485؛ مکارم الآثار، 1/1-4؛ نقباء البشر، 96/1-97، 1460/4، 1485.
منبع مقاله :
گروه نويسندگان، (1391) دائرةالمعارف تشيع، تهران: حکمت، چاپ اول